Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας

Όλο αυτό το διάστημα, από το μνημόνιο και μετά ακούω συνεχώς δημοσιογράφους και μη, γνωστούς, φίλους και συνεργάτες να χαίρονται με τεράστια σαρδόνια χαμόγελα για το θάνατο του δημοσίου, για τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, για τον κακό χαμό και την παράλυση που επέρχεται στο Δημόσιο τομέα.

Δουλεύοντας οκτώ χρόνια στο δημόσιο και για το δημόσιο (χωρίς να είμαι δημόσιος υπάλληλος, με συμβάσεις τρίμηνες και εξάμηνες είμαι από το 2005), και έχοντας δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα πριν, θα μου επιτρέψετε να έχω άλλη άποψη.

Δε μπορώ να ακούω ότι όλοι οι Δημόσιοι υπάλληλοι μπήκαν με μέσο (βασικά, δεν είναι δυνατόν). Το ΑΣΕΠ, παρόλο που δεν είναι και ο πλέον αδιάβλητος θεσμός, έκανε καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι άχρηστοι. Έχω δει ανθρώπους, τόσο στο Πανεπιστήμιο όσο και σε άλλες ΔΕΚΟ, να σκίζονται πραγματικά, να στερούνται και να βάζουν ακόμα και από την τσέπη τους για αυτό. Και έχω δει μεγάλους, παμμέγιστους άχρηστους και ανεπρόκοπους να κάνουν καριέρα σε μικρές ή μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις γιατί είναι του θείου, το φίλου του μπαμπά, του πελάτη άλφα ή βήτα (όχι Βασιλόπουλος), ανθρώπους με τους οποίους εγώ ή οι συνάδελφοι τους απορούσαμε για το λόγο για τον οποίο είχαν ακόμα τη δουλειά τους (αφήνω έξω τις γκομενοδουλειές).

Και πραγματικά τρελαίνομαι να βλέπω τον κάθε παπάρα να καταδικάζει συλλήβδην ανθρώπους και οικογένειες οι οποίοι έτυχε να έχουν καλύτερη τύχη από εκείνον και περισσότερα ενδεχομένως δικαιώματα, να καταστρέφονται και εκείνος να χαίρεται που τώρα και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα τον πιούνε μαζί του... φυσικά, με μια διεστραμμένη έννοια ισότητας, είναι πιο εύκολο να πέσει το σπίτι του γείτονα παρά να αγωνιστεί κανείς να χτίσει το δικό του.... Φυσικά, τα περιθώρια αντίδρασης στον ιδιωτικό τομέα είναι μικρότερα, και στο δημόσιο, με τον κακό συνδικαλισμό είχαν ξεχειλώσει. Αλλά δεν είδα και πολλά καλώς αμειβόμενα στελέχη, με μπόνους, αυτοκίνητα και σπίτια, να μοιράζονται τα ιμάτιά τους ή να τα χαρίζουν στους φτωχούς ... μάλλον τα δουλεύανε και τα γλεντάγανε ... όσο μπορούσαν. Ακόμα και αν η ιδιωτική τράπεζα τους έδινε ανεύθυνα δάνεια (σε ανεύθυνους δανειολήπτες), ακόμα και αν η χρηματιστηριακή τους έδινε "περίεργες" συμβουλές ... 

Αυτό που πραγματικά χαλάει και τον ένα τομέα και τον άλλο είναι η ασυδοσία και η έλλειψη ελέγχου. Το πρώτο είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα το άλλο παγκόσμιο χαρακτηριστικό του κακού μάνατζμεντ. Η έλλειψη ελέγχου είναι μια τεράστια θεσμική έλλειψη, η οποία δημιουργεί την πρακτική του "βρίσκω και κάνω" για τους βαριεστημένους, αφήνει ατιμώρητους τους φταίχτες και κάνει τους υπόλοιπους που δουλεύουν να είναι απλά οι μαλάκες της υπόθεσης. Η έλλειψη ελέγχου είναι ταυτόχρονα μια προσπάθεια αποφυγής της ευθύνης (χαρακτηριστικό επίσης του Έλληνα) αφού είτε από φόβο είτε από βαριεστημάρα, ο προϊστάμενος ως άλλος Πόντιος Πιλάτος είτε δεν ασχολείται, είτε αξιολογεί τους πάντες θετικά, προκειμένου να μην έχει ιστορίες. Αυτή η αποποίηση των ευθυνών, εκτρέφει ανεύθυνους προϊσταμένους και υφισταμένους και η λήψη οριζόντιων μέτρων δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την ένδειξη της πλήρους αποτυχίας του συστήματος. Δε αναλάμβάνω την ευθύνη, δεν είναι δική μου δουλειά, ας βγάλει το φίδι από την τρύπα κάποιος άλλος σκέφτονταν γενιές και γενιές Δημοσίων Υπαλλήλων. Φυσικά, αυτό αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των επαγγελματιών αργόσχολων, που τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνουν να πάνε χαμένες. Ο προϊστάμενος λοιπόν κοιμάται ήσυχος, πιστεύοντας πως έκανε και το συναδελφικό του καθήκον (την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος), και αποφεύγει και τις ενοχλητικές ιστορίες. Αυτό που δεν καταλαβαίνει όμως, είναι ότι έχει ιστορίες ακριβώς επειδή δεν κάνει τίποτα. 

Από τσάμπα μάγκες (ιδιωτικούς ή δημόσιους) έχουμε γεμίσει. Από ανθρώπους με άντερα και @@@ πάσχουμε...

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Στιγμές καφρίλας 1

Συμβαίνουν τόσα μα τόσα σκηνικά κάθε μέρα και κάθε στιγμή γύρω μου που αποφάσισα να τα καταγράφω ... έτσι ξεκινάει μια σειρά αναρτήσεων με τον τίτλο "Σκηνές Καφρίλας", με (ενάντια στη φύση και την παρόρμηση) μικρά ελπίζω σε έκταση πονήματα, που απεικονίζουν γελοίες στιγμές της καθημερινότητας ...

Σκηνικό νούμερο ένα λοιπόν ...

Είμαι στο αυτοκίνητο, στο φανάρι του Αγίου Κοσμά κατεβαίνοντας για Γλυφάδα  (αφήνω τη μια δουλειά και πάω στην άλλη). Χαρά Θεού, Παρασκευή, ώρα 16.30. Δίπλα μου σταματημένο ένα άσπρο Micra, που κοιτάζοντας το από πίσω βλέπεις στοιχισμένα αρκουδάκια, καπελάκια, αυτοκολητάκια, μόνο κουρτινάκια με το "καλημέρα" στα παράθυρα του λείπουν. 

Η οδηγός απροσδιορίστου ηλικίας (κάτι ανάμεσα σε 29 και 74), με ίσιο λιγδωμένο μαλλί, πουκάμισο παπαδιάς (όχι αυτής που έβαλε τον γκόμενο να φάει τον παπά, κάποιας άλλης), χρώμα πεθαμενί,  με πιέτες - κλειστό ως απάνω, τα χέρια στο τιμόνι σε θέση δώδεκα ακριβώς, δηλαδή σχεδόν κολλητά, κλίση σώματος που φανερώνει έντονο ενδιαφέρον για τα μόρια σκόνης στο μπροστινό παρμπρίζ και έκδηλη την αγωνία για το πότε θα ανάψει το φανάρι. Το αυτοκίνητό της δεύτερο στη λωρίδα της κι εγώ ακριβώς δίπλα της.

Μερικά nanosecond από τη στιγμή που το φανάρι άναψε πράσινο αρχίζει να κορνάρει μετά μανίας στην μπροστινή της για να ξεκινήσει. Η κυρία μπροστά χρειάστηκε 4-5 δευτερόλεπτα από την ώρα που άναψε το φανάρι μέχρι να φύγει, γεγονός απόλυτα λογικό καθώς α) τόσο θέλει το σύμπλεγμα μάτι-χέρι-τακούνι να βάλει πρώτη και να φύγει και β) κυρίως γιατί υπήρχαν κάγκουρες πεζοί που δεν είχαν ακόμα διασχίσει το δρόμο. 

Η άλλη στο Micra είχε γίνει μπλε, ξεφύσαγε, κόρναρε σαν να έχανε το ράλλυ Ακρόπολις, χειρονομούσε σαν δαιμονισμένη με την ξινίλα της να ξεχειλίζει στο οδόστρωμα ...

Τελικά η κυρία μπροστά ξεκινάει, με την απορία ζωγραφισμένη στον καθρέφτη του αυτοκινήτου της και φεύγει. Η τύπισα στο Micra τραβάει ένα "Αμάν πια, μια ώρα", καρφώνει ταχύτητα, το σκρατς του δίσκου ανατριχιάζει και καραφλό, μαρσάρει και ... της σβήνει ...

Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός (Παστίτσιος πάντως υπάρχει), αλλά αυτήν γκιόσα δεν την χάλασε ...

Με τον Δέοντα

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

The thing about Common Sense* ...

Η υποκρισία της νεοελληνικής κοινωνίας απλά δεν παίζεται ...

Άλλοι δηλώνουν "νεο-εθνικόφρονες", φοράνε τα μπλουζάκια με τον μαίανδρο, μαζεύονται πολλοί πολλοί (γιατί απου πεθαίνει με πολλούς θάνατο δε φοβάται), ξυπνάνε την ακροδεξιά καφρίλα του Έλληνα και πλακώνουν όποιον βρουν...

Άλλοι πλένονται κάθε Πάσχα, αφήνουν γένια, ψάχνουν χτένια και ενισχύουν "ηθικά" και υλικά καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, υποδαυλίζουν την ακροαριστερή καφρίλα του Έλληνα και κόπτονται υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου....

Άλλοι, οι "ηλιοκαμένοι Παριανοί" (που έλεγε και ο Σημίτης), διαδηλώνουν για την ταινία λέει που ξεφτιλίζει τον Μωάμεθ και τα σπάνε.

Η αστυνομία συλλαμβάνει τον "Παστίτσιο" γιατί είχε μια σελίδα στο facebook και έλεγε τις μαλακίες του ... επειδή στράβωσαν λέει οι βουλευτές της ΧΑ και η εκκλησία ...

Οι πρώτοι πανηγυρίζουν και οι δεύτεροι μοιρολογούν τη χώρα και την παρομοιάζουν με Ιράν ... ο Τζήμερος (δεν τον πάω με την καμία αλλά δεν έχει πάντα άδικο) κάνει ένα ευρηματικό σχόλιο περί "μωαμεθανίου" και πέφτουν να τον πούνε ρατσιστή ...

Μα καλά πόσο μαλάκες μπορούν να είναι όλοι;

Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στη διαμαρτυρία ως ανθρώπινο δικαίωμα αλλά δεν γουστάρουμε που οι μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται για την ταινία ...

Και διαμαρτυρόμαστε που διαμαρτύρονται ... Οκ, καγκουριά ολκής δε λέω, (πιθανότατα δεν υπάρχει γελοιωδέστερος λόγος διαμαρτυρίας - να φάνε δεν έχουνε, η ταινία που δεν έχουν ιδέα τι δείχνει τους μάρανε),  αλλά ρε φίλε, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι το ίδιο είτε διαμαρτύρεσαι για τα μέτρα της τρόικας είτε για το πόσο σκόρδο βάζει στο τζατζίκι η μάνα σου (όποιος έχει φάει τζατζίκι από τη Βασούλα ξέρει ότι έχουν το ίδιο θανατηφόρο αποτέλεσμα) ...

Από την άλλη, θες να κλείνεις την Ομόνοια με άδεια από την αστυνομία (η άδεια στους παράνομους μετανάστες είναι άλλη μια δημοκρατική πρωτοπορία της μπαχαλοχώρας μας) για να διαμαρτυρηθείς οκ, κάντο, αλλά άμα θες να κάνεις δημόσια προσευχή ή να πας σπίτι σου ή να ζητήσεις άλλη άδεια από την αστυνομία ... και άμα σου πει οκ, πέσε και κάνε τεμενάδες, μετάνοιες, και να έρθω κι εγώ μαζί σου να κάνω χάζι. Δικαίωμα σου , αν το επιτρέπουν τα θεσμικά όργανα. Αν δεν έχεις άδεια, τον πούλο ...

Έχουμε πάθει ένα γενικό λαλά, και δεν καθόμαστε να σκεφτούμε τίποτα. Ειδήσεις του Σταρ, μπάλα, γκρίνια και μιζέρια. Ανεξιθρησκεία μόνο για τους ορθόδοξους, φορολογική ευσυνειδησία μόνο για τους κεντρώους, κυρώσεις μόνο για τους αδύνατους, τους φτωχούς και τους ηλίθιους ... και κοινή λογική πουθενά ... αν και αυτή η "κοινή"- "λογική" που τείνει να διαμορφωθεί με τρομάζει ακόμα περισσότερο ... Βοήθα καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας που 'λεγε και ο Ψαρονίκος ...

Με τον Δέοντα,


ΥΣ. * is that it's not that common ...


Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Γένοβα … η πόλη που έδιωξε τον Κολόμβο …

Μέσα από την ελληνική ιστορία (τουλάχιστον αυτή που μας μαθαίνουν) η Γένοβα είναι γνωστή ως ναυτική δύναμη αντίπαλη της Βενετίας … δεν ξέρουμε και πολλά για το τι έκανε τελικά αυτή η πόλη, μαθαίνουμε όμως ότι έκανε πάντα τα αντίθετα από την Βενετία, για την οποία τα ξέρουμε όλα.

Οι Γενοβέζοι βοήθησαν τους σταυροφόρους να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, απαιτούσαν και έπαιρναν τρελά προνόμια από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες, κάπου μετά εάλω η Πόλις και τους χάσαμε κι αυτούς από την ιστορία (μας)… και μετά ναι, κάτι υπάρχει ακόμα …

Η Γένοβα είναι κυρίως γνωστή ως η πατρίδα του Χριστόφορου Κολόμβου … ο οποίος έγινε γνωστός γιατί ανακάλυψε την Αμερική (άσχετο αν πίστευε πως ήταν στις Ινδίες), με χρηματοδότηση από την Ισπανική Αυλή … ή μόνη σημαντική σχέση του με τη Γένοβα είναι ίσως ότι του άρεσε το pesto ...αλλά του έχουν φτιάξει και άγαλμα στο σταθμό των τρένων, λες και έκανε κάτι για τον τόπο του…ή ο τόπος του για εκείνον…

Από τότε έως και σήμερα, η Γένοβα είναι ένα μεγάλο και σπουδαίο λιμάνι. Σαν πόλη όμως είναι τουλάχιστον απαίσια. Κακοχτισμένη, με κάτι ελάχιστα στενάκια, που περνάς και σε στενεύουν στις μασχάλες, ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, ρυμοτομία τούρκικης συνοικίας, σκέτος λαβύρινθος, τριγυρνάς και νομίζεις ότι θα βρεις ή θα σε βρει κάπου ο μινώταυρος. Βρωμιά και δυσωδία παντού, ο κόσμος πρέπει να έχει για χόμπι το να κατουράει στις γωνιές, σαν να είσαι στην Τρούμπα της δεκαετίας του ’50 ή ακόμα χειρότερα, στην Ιταλία των χρόνων μετά τον πόλεμο. Κάποια από τα παλάτσο είναι υπό ανακατασκευή (εδώ και χρόνια, σαν τα έργα στην Ακρόπολη) όλα τα υπόλοιπα όμως φαίνονται να μην έχουν υποστεί καμιά αλλαγή τα τελευταία 60 χρόνια.

Η πόλη φαίνεται πως κάποτε ήταν πλούσια… παλιά όμως … σήμερα μάλλον όχι. Τα πάντα είναι πανάκριβα, κάτι σαν Ελλάδα, αλλά εδώ νομίζω πως η ποιότητα είναι ακόμα χειρότερη. Τα γενοβέζικα ξενοδοχεία φαίνονται να έχουν ένα εντελώς ιδιαίτερο σύστημα για τα αστέρια που κοτσάρουν δίπλα στο όνομα τους. Από όσο καταλαβαίνω, κάθε ξενοδοχείο έχει ένα αστέρι επειδή απλά υπάρχει και δεν έχει πέσει ακόμα μετά τους τελευταίους σεισμούς στην Ταιβάν. Το δεύτερο αστέρι σημαίνει ότι έχει και δωμάτια και μάλιστα δωμάτια στα οποία χωράει ένα ράντζο στο οποίο οποιοσδήποτε είναι κάτω από 1,70 και 50 κιλά μπορεί να αισθανθεί άρχοντας. Το τρίτο αστέρι έρχεται στην περίπτωση που έστω και ένα μέλος του προσωπικού ξέρει ότι υπάρχει μια γλώσσα που τη μιλάνε κάπου στη βόρεια Ευρώπη, στην Αμερική και στον υπόλοιπο κόσμο, και λέγεται αγγλικά. Δε λέμε να ξέρει να μιλάει αγγλικά, λέμε να ξέρει έστω ότι υπάρχουν αγγλικά … Ε, άμα μιλάνε και αγγλικά το ξενοδοχείο είναι κατευθείαν λουξ …

Το χειρότερο όμως είναι πως όταν είσαι στο δρόμο έχεις μια αίσθηση ανασφάλειας, παρόλο που ο κόσμος (οι Ιταλοί δηλαδή) είναι γενικά αρκετά ευγενικός, εκτός αν πέσεις στο δρόμο κανενός μαστουρωμένου, μεθυσμένου (μέρα μεσημέρι) που την πέφτει στους περαστικούς. Η via Balbi, ο δρόμος του Πανεπιστημίου μοιάζει με τη Σόλωνος σε περίοδο φοιτητικών εκλογών … Οι περισσότεροι πιτσιρικάδες είναι ντυμένοι σε στυλ ΠΚΣ, με ολίγη από αλαζονεία ΠΑΣΠ σε συνδυασμό με σύγχυση ΔΑΠ και ευγένεια ΕΑΑΚ.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, μια αίσθηση αντίδρασης είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Ίσως γι’ αυτό και τα επεισόδια τότε με τη G8 (αν και εκείνα μάλλον θα έπρεπε να γίνουν μπας και καταλάβουμε που ζούμε), νομίζεις πως όλοι εδώ είναι μέσα στον τσαμπουκά, και κυρίως οι ξένοι μετανάστες … σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που οι ξένοι φαίνονται περισσότερο ενσωματωμένοι στο κοινωνικό σύνολο, εδώ τα πράγματα μοιάζουν διαφορετικά….το μάτι γυαλίζει επικίνδυνα … ίσως πάλι να έχω απλά πολύ καιρό να κατέβω στο «ιστορικό κέντρο» της Αθήνας, να δω τους Πακιστανούς/Αφγανούς να κυνηγάνε Κινέζους, Αφρικανούς και τούμπαλιν.

Με τον δέοντα

Ο Μπλοκάκιας, ο Μπιρμπίλης κι ο Μεχμέτ Αγάς ...


Σήμερα άκουγα το πρωί την εκπομπή «Σεμνά και Ταπεινά» στον Βήμα Fm όπως κάθε πρωί, όταν βαριέμαι τους φουνταριστούς … 

Κάποια στιγμή το δημοσιογραφικό δίδυμο, το οποίο σημειωτέον τσακίζει κόκαλα, με αφορμή το περίφημο πακέτο μέτρων (εκείνο το ακορντεόν που από 9 δίς γίνεται 12, μετά 19, μετά 11,6 και σήμερα πρέπει να ζυγίστηκε 11+2 το χρυσό μου) αναφέρθηκε στις κατηγορίες ελεύθερων επαγγελματιών που διαφεύγουν κάνοντας νύξη για στους "μπλοκάκηδες"...

Νεολογισμός μέγκλα και πολύ επικαιρος … Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι μπλοκάκηδες;

Είναι άνθρωποι οι οποίοι δούλευαν κανονικά ως μισθωτοί, και ελέω κρίσης τα αφεντικά τους αποφάσισαν να τους διώξουν, και να τους κάνουν τη χάρη να τους ξανά προσλάβουν με τη μορφή εξωτερικών συνεργατών, δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί άφησαν το ΙΚΑ (και τις κρυφές χαρές του ΕΟΠΠΥ) για να αποκτήσουν Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, το γνωστο ΔΠΥ/ΑΠΥ ή «μπλοκάκι». Με άλλα λόγια, τα λαμόγια επιχειρηματίες από εκεί που έδιναν ενάμιση χιλιάρικο (μαζί με τις εργοδοτικές εισφορές) τώρα δίνουν 700 (στις καλές περιπτώσεις) και κάνουν την ίδια δουλειά …

Τι αλλάζει; Για την επιχείρηση όχι πολλά, καθώς θα μπορεί πλέον να καταχωρεί τους μισθούς ως έξοδα, οπότε μάλλον καλά τους πέφτει (οι εργατολόγοι - λογιστές είναι ευπρόσδεκτοι να με διορθώσουν αν δεν είμαι ακριβής).

Για τον εργαζόμενο τώρα … για να δούμε …
  •  Πρέπει να ανοίξει βιβλία στην εφορία, άρα και να πληρώνει λογιστή...
  • Να γραφτεί στον ΟΑΕΕ - πρώην ΤΕΒΕ (η κατάρα των Φαραώ που κράταγε κρυφή η Βίβλος)...
  • Να επωμιστεί ο ίδιος το κόστος της ασφάλειας του δηλαδή να πληρώνει από το τσεπάκι του ένα 300αράκι το μήνα - έχει δεν έχει δουλειά ...
  • Να πληρώσει τέλος επιτηδευματία (το τέλος είναι πραγματικά τέλος, δηλαδή πάει φιλαράκι τελείωσες, σκάσε τώρα ένα πεντακοσάρικο αν είσαι άνω των 25 ή δουλεύεις σε πόλη άνω των 200.000 κατοίκων  - δηλαδή να καταλήξεις να παρακαλάς για υπογεννητικότητα στην πόλη σου και να σε κυνηγάει η Χρυσή Αυγή)...
  • Να χάσει πιθανότατα το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ (δηλαδή να πληρώσει ένα πεντακοσαρικάκι κερατιάτικο φόρο επιπλέον) .... 
  • Να υποβάλλει ΦΠΑ, ο οποίος αποτελεί το 23% των αποδοχών του και συνήθως περιλαμβάνεται στα άνωθεν 700€ .... 
  • Να μη δικαιούται ταμείο ανεργίας (καθόσον φιλαράκι, αυτά έχει το ελεύθερο επάγγελμα, όταν πάει καλά πετάς γαρούφαλα στον Κιάμο, όταν πάει άσχημα χτυπιέσαι σαν τον Παντελίδη στην τουαλέτα , τραγουδώντας στο μπλοκάκι των αποδείξεων και στο βιβλιάριο καταθέσεων «Δεν ταιριάζετε σου λέω»)
  • Να μη δεσμεύεται με ωράρια κτλ, καθώς είπαμε είναι συνεργάτης όχι εργαζόμενος, και οι συνεργάτες είναι σαν τους χωρισμένους, δεν γιορτάζουνε ποτές. Δεν έχει σημασία που είσαι στην ίδια επιχείρηση, στην ίδια καρέκλα και κάνεις την ίδια δουλειά, πλέον δεν εργάζεσαι, συνεργάζεσαι. Έτσι είναι οι φίλοι, που λέει και ο Παζαρόπουλος …
Αυτά μπορώ να σκεφτώ προς το παρόν και δεν τα λέω θεωρητικά, αφού αυτή τη δουλειά κάνω (όχι γιατί απολύθηκα, εγώ το διάλεξα εκείνη την εποχή) και μάλιστα για τον χειρότερο των εργοδοτών, το ελληνικό κράτος και δη το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Είναι πράγματι αστείο, το γεγονός ότι στα περισσότερα ΑΕΙ για να κάνει κανείς αυτή τη δουλειά, και ενώ εργάζεται στο Πανεπιστήμιο και για το Πανεπιστήμιο, πρέπει να είναι "εξωτερικός συνεργάτης" σε πρόγραμμα το οποίο υλοποιείται σήμερα με έως και 100% χρηματοδότηση από την ΕΕ και άρα δεν επιβαρύνει το ελληνικό κράτος.

Σαν κι εμένα είναι αρκετός κόσμος.

Δεν κλαίγομαι για συνθήκες εργασίας και ωράρια, γιατί μου αρέσει η δουλειά μου, πιστεύω πως την κάνω καλά (απόψεις είναι αυτές) και στο φινάλε είναι επιλογή μου να δουλεύω εκεί και με τόσα (όχι ότι θα με χάλαγαν τρεις φορές τόσα ή ότι δεν θα άξιζα τουλάχιστον περισσότερα από αυτά που παίρνω). 

Δεν είναι αυτό που με τρελαίνει όμως...

Οι αμοιβές μου, όπως και των συναδέλφων που βιώνουν αυτήν την κατάσταση (και που είναι διαθέσιμες στην περιβόητη Διαύγεια) εγκρίνονται από την Επιτροπή Ερευνών του Ειδικού Λογαριασμού του ιδρύματος, παρακολουθούνται εξονυχιστικά από την Ειδική Υπηρεσία Διαχείρισης του ΥΠΕΠΘ (ή όπως αλλιώς λέγεται τώρα) και την Ε.Ε. βάσει εγκεκριμένου προϋπολογισμού, παραδοτέων και εκπλήρωσης προδιαγεγραμμένων στόχων. Αν δεν τους πιάσουμε τα λεφτά επιστρέφονται ή δεν καταβάλλονται

Πρώτα κόβουμε αποδείξεις, μας παρακρατείται ο φόρος, πληρώνουμε ΦΠΑ και ΤΕΒΕ ... και μετά εισπράττουμε την αμοιβή μας (με συχνές καθυστερήσεις).

Εκείνο που μου φαίνεται εντελώς γελοίο, είναι ότι ενώ το ίδιο το κράτος για το οποίο δουλεύω (άσχετο αν δεν είναι εκείνο που με πληρώνει) με υποχρεώνει να δουλεύω ως ελεύθερος επαγγελματίας,  ως τέτοιον με θεωρεί de facto φοροφυγά, με βάζει στον ίδιο σάκο με τους γιατρούς, ηλεκτρολόγους, ιδιοκτήτες μπαρ που (αν και δεν είναι όλοι ίδιοι) φοροδιαφεύγουν και με φορτώνει χαράτσια.

Γιατί τα λέω αυτά;

Γιατί μου την έχει δώσει να πληρώνω τα κερατιάτικα και από πάνω να με δουλεύουν λέγοντας με εγκληματία, φοροφυγά και ότι εγώ φταίω για το που βρισκόμαστε σήμερα ως κράτος … Και σαν το Χάρρυ Κλύνν που ως  Αβραάμ θα θυσίαζε τον Ισαάκ, υψώνω το βλέμμα στα ουράνια και αναφωνώ ... "Δε γ@μιόμαστε λέω εγώ" ... 

Με τον δέοντα …

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Χρώματα κι αρώματα ...

Είναι σχεδόν ένας χρόνος που έχω να γράψω εδώ καθώς οι δημιουργικές ώρες καταναλώνονται κάπου ανάμεσα σε μάθημα, δουλειά, (το ίδιο είναι για εμένα), 2η δουλειά, διδακτορικό και ολίγην από social media (μάλλον αρκετή απ' αυτά)....

Σήμερα όμως επανέρχομαι δριμύτερος με μια ρηξικέλευθη ιδέα που πιστεύω πως θα φέρει την  επανάσταση στο χώρο του service marketing και δη στον εμπλουτισμό της εμπειρίας που περιφραστικά μπορεί να διατυπωθεί ως "γαμώ το καντήλι μου, τι μου ήρθε και βάφω το σπίτι;;;;"

Ξεκινάς λοιπόν χαρούμενος να σκάσεις τα πολύτιμα ευρώ σου για να αναδείξεις τις χάρες του χώρου στον οποίο περνάς το μεγαλύτερο μέρος της μέρας (καλά ε, 2 παρηχήσεις σε μια σειρά, τα σπάω), άσχετο αν η μόνη μέρα που το βλέπεις είναι η Κυριακή (αν δεν έχεις να πας σε γάμο-βάφτιση-γενέθλια-μνημόσυνο) ...

Και βρίσκεις τον καλό μπογιατζή που φαίνεται ότι δε θέλει να σου πιει το αίμα (θέλει, αλλά δε φαίνεται). Και διαλέγεις τα χρώματα ... για να ταιριάζουν όλα με όλα τα έπιπλα, τους τοίχους, τις σκιές, τα φωτιστικά, τα πλακάκια, τις κάλτσες σου, τις κάλτσες που θα αγοράσεις και εκείνη τη συλλογή με γραβάτες που δε φοράς ποτέ... 

Πως διαλέγεις τα χρώματα αγαπημένε μου μελετητή της επιστήμης του μάρκετινγκ; (η απλά άνθρωπε που είπες να αλλάξεις κάτι;)

Από τα χρωματολόγια των εταιρειών ... βιβλία, περιοδικά, αφίσες, βεντάλιες, ανεμιστήρες, μαγικά γυαλιστερά χαρτάκια με κωδικούς, νούμερα, εντυπωσιακά ονόματα (ασφόδελος, τορτόρα, χιονισμένο σκατό, ξεραμένη ροχάλα κτλ) ... Και εδώ ανοίγει δενδροειδώς (είπαμε, επιστήμονες) το φάσμα των επιλογών, των αποφάσεων και των λαθών (μόνο που εσύ δεν το ξέρεις ακόμα).

Αν ο μπογιατζής έχει κάποιο στοιχειώδες ενδιαφέρον (γιατί σου έχει βάψει άλλο ένα σπίτι, μια αποθήκη και μια ξαδέρφη στο γάμο της, και του έχεις πάει και άλλους 5 πελάτες αφού "είναι πολύ καλός και καθαρός") σου πετάει ένα "στον τοίχο φαίνεται αλλιώς" ...

Πως αλλιώς ρε φιλαράκι; Ε, αλλιώς, σου λέει ... και εσύ πρέπει να καταλάβεις ότι είναι πιο σκούρο, πιο ανοιχτό, πιο σατινέ, πιο σαντρέ (ξένες γλώσσες - ούτε το μαλλί της να 'βαφε η μάνα μου), πιο αλλιώς ρε παιδάκι μου ... Οκ, πιο αλλιώς λες κι εσύ και σκέφτεσαι, δε μπορεί, επαγγελματίας είναι , κάτι θα ξέρει περισσότερο από εμένα τον αδαή επιστήμονα ...

Και πας, σκας τα λεφτά, παίρνεις το χρώμα, κάνεις ένα δείγμα. Και σ' αρέσει (παίρνουμε την καλή περίπτωση) ... και λες "οκ, βάφτο όλο" ... και μετά πίπα κώλο ... Το χρώμα 2 ώρες και 2 χέρια μετά έχει μεταλαχθεί από μπεζ σε ποντικί, από καφέ σε σοκολά, από λαδί σε  λαρδί, από κόκκινο σε πράσινο και οι από πίσω κορνάρουν να ξεκινήσεις ...

Και μετά; Κοιτάς το χαρτί, οκ, κοιτάς το δείγμα οκ, κοιτάς τον τοίχο ... σκατά .... Οπότε ο καλός μπογιατζής σου λέει "πήγαινε σε ένα χρωματοπωλείο να πάρεις δείγματα από άλλους κωδικούς γιατί εγώ δεν ξέρω τι σου αρέσει" ... Να χέσω το expert opinion ... ρε φιλαράκι, εμένα μου άρεσε αυτό που σου είπα, που να ξέρω τι βουντού γίνεται όταν το πινέλο μπαίνει στον κουβά (σαν τον κολλιό στο ξύδι) και το χρώμα αλλάζει ... 

Οπότε πας, σκας καμιά 30αριά ευρώ για άλλα 3 - 4 δείγματα (τα πουλάνε το λιγότερο σε συσκευασία του ενός λίτρου οι καριόληδες, να έχεις και απόθεμα άχρηστο χρώμα), βάφεις ένα μέτρο, βάφεις και δεύτερο ... όλα σκατά, και μετά ο καλός μπογιατζής σου λέει, "ξέρεις, τελικά από το πρώτο χρώμα θα βάλουμε 25% λιγότερο σκατουλί μέσα και θα βγει όπως το 'θελες" ...

Και γαιτί δεν το 'λεγες από την αρχή ρε παπάρα; E, αφού ήθελες να δεις κι άλλα χρώματα, εμένα αυτό μου φαινόταν καλύτερο από την αρχή" ...  το ίδιο και το επιπλέον μεροκάματο βέβαια και τα 15 κιλά χρώμα που πλήρωσα εγώ, αλλά εσένα σου μένουνε κάβα ...παλιοπαπάρα ....

Ένυγουέι, επιστρέφω στα του μάρκετινγκ... Αγαπητές εταιρείες χρωμάτων ... αντί για τους υπέροχους καταλόγους και βεντάλιες σας ... μήπως να βγάζατε κανένα κατάλογο που δίπλα στην έντυπη απόχρωση να έχει και ένα σακουλάκι, κουτάκι, tetrapack,  δεν ξέρω κι εγώ τι, με κανονικό , ρευστό χρώμα; Να μπορείς να πηγαίνεις στο χρωματοπωλείο και με ένα 10αρικό (οκ, δεν είμαστε τελείως τζαμπατζήδες ακόμα, να πλερώκω ότι χρειάζεται) να παίρνεις 7-8 χρώματα που να αρκούν να βάψεις δείγματα στο τοίχο σου, μερικά τετράγωνα  50*50 και να έχεις μια κανονική εικόνα ...

Αυτό για εμένα θα μπορούσε να θεωρηθεί "satisfying customer needs" ... και θα το πλήρωνα ...

Μέχρι τότε αν ο μπογιατζής δεν είναι πατέρας σας, wannabe γκόμενος/α ή πρώην που αποδεδειγμένα επιδιώκει επανασύνδεση ... ΒΑΛΤΕ ΤΑΠΕΤΣΑΡΙΕΣ!!!!!!!

Με τον δέοντα ...

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Δημόσιο for never...

Λέγονται πολλά για την ανάγκη μείωσης του Δημόσιου Τομέα ... ένας τομέας προϊόν της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας (με έξαρση την περίοδο της "αλλαγής") που έκανε ένα λαό να ονειρεύεται να βολευτεί και να κωλοβαράει (φυσικά με εξαιρέσεις) ... αυτή η πληγή της μονιμότητας, της συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτής βλακείας (ο νόμος περι ευθύνης υπουργών είναι ο μόνος αηδιαστικότερος πιθανότατα)και της πλήρους απουσίας αξιολόγησης, έπρεπε από καιρό να γιατρευτεί ... και ακούμε σήμερα το πως ...

Θα απολυθούν (ή θα γίνουν έφεδροι, όπως και να 'χει γυρνάμε στο "απολελέ και τρελελέ") όσοι προσελήφθησαν με καθεστώς σύμβασης ορισμένου χρόνου, και όχι οι μόνιμοι (αυτούς είπαμε, τους προστατεύει η κληρονομιά του Μακρυγιάννη, το Σύνταγμα). Το ότι αυτοί τουλάχιστον μπήκαν μέσω ΑΣΕΠ (όχι εντελώς αδιάβλητο, αλλά τουλάχιστον είναι ένα σημαντικό φίλτρο), το οτι πιθανότατα αυτοί έχουν περισσότερα προσόντα (όπως κάθε γενιά έχει περισσότερα από την προηγούμενη) δε μας νοιάζει ... το ότι οι παλαιότεροι, τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω ήταν οι μισοί ταγάρια, δε μας πειράζει, είπαμε, αυτούς τους προστατεύει το σύνταγμα ...

Και μια ιδέα της Σοφίας, οκ, καλή η εφεδρεία ... αλλά από τη στιγμή που τους πληρώνεις (ότι τους πληρώνεις) για να κάθονται, γιατί δεν τους διαθέτεις σε τομείς του δημοσίου (ευρύτερου ή στενού) που κόπτονται περί λειψανδρίας; Έτσι η εφεδρεία δεν είναι ελεημοσύνη, ή απολογιτική αποζημίωση απόλυσης σε δόσεις, τουλάχιστον θα παράγουν κάτι προς όφελος του συνόλου ... Αλλά και εκεί, κάποιος συνδικαλιστής, αγανακτισμένος πολίτης, καφρο-αριστερός/δεξιός/κτλ θα βρεθεί να αντιδράσει ...

Ο καθένας λέει τη μαλακία του, χωρίς να κάτσει να σκεφτεί πιο πριν. Φυσικά, την ελεύθερία του λόγου την προστατεύει το Σύνταγμα ...

Εμένα, εσένα, και όλους τους υπόλοιπους που προσπαθούν να σκέφτονται ψύχραιμα μέσα στον πανικό, ποιός θα τους προστατέψει;

Με τον δέοντα,

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Σ-κατάληψη ...

Μέσα σε όλα τα παράλογα των καιρών, εν αναμονή των εκκαθαριστικών, της χρεωκοπίας που όλο είναι να 'ρθει κι όλο προσπερνάει, παρασύροντας μαζί της τα πάντα ... ζούμε και μέρες αγωνιστικής δράσης ... όχι στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (άλλο ανέκδοτο) αλλά στο Πανεπιστήμιο ...

Υπάρχουν δεκάδες λόγοι για να βγουν οι φοιτητές στο δρόμο ... πάντα υπήρχαν ... για τις υποδομές, για τα απαράδεκτα ενίοτε συγγράμματα, για την απουσία οποιασδήποτε υποστήριξης (οικονομικής, ακαδημαϊκής), για την αδιαφορία ορισμένων μελών ΔΕΠ, για την ανικανότητα μέρους του διοικητικού προσωπικού, για τα αλλοπρόσαλλα προγράμματα σπουδών ... Υποτίθεται, πως για να αντιμετωπίζονται τέτοιες καταστάσεις, οι φοιτητές εκλέγουν εκπροσώπους στα διοικητικά όργανα των τμημάτων και των ιδρυμάτων ...

Όποιος έχει μπει έστω και μια φορά σε συνέλευση (τμήματος, όχι φοιτητική) ξέρει ότι καμία απόφαση δεν παίρνεται εντός αυτής, τα πάντα είναι φτιαγμένα από πριν ... και πέραν των επαναστατικών διακηρύξεων προθέσεων και ευχολογίων (το εθνικό μας σπορ) από την πλευρά καθηγητών και εκπροσώπων φοιτητών, δε συμβαίνει τίποτα άλλο.

Ο νέος νόμος έχει πολλά κενά ... κενά που αν δεν διευκρινισθούν σύντομα θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα. Δεν είναι όμως μέσο αντιπαράθεσης σε αυτό η κατάληψη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποια παιδάκια (και εξαιρώ σε αυτήν την περίπτωση την ΠΚΣ, γιατί αυτοί τουλάχιστον έχουν μια σταθερή πολιτική άποψη, την οποία δε συμμερίζομαι αλλά εκτιμώ) που έχουν τον πισινό τους καλυμμένο, παίρνουν στο λαιμό όλους εκείνους που απλά δε συμφωνούν όχι μόνο στους λόγους αλλά και στα μέσα διαμαρτυρίας προς το υπουργείο.

Πάνω από όλα , δε μπορώ να καταλάβω πως τα παιδιά τα οποία είναι το μέλλον της χώρας, αυτά τα παιδιά που είναι 2 φορές πιο έξυπνα από εμένα και με πολύ περισσότερες γνώσεις, πως αυτά τα παιδιά διεκδικούν με τόσο χαζό τρόπο, αυτό που τελικά διεκδικούν. Γιατί το να κλείνεις το Πανεπιστήμιο και να εκβιάζεις με κατάληψη στους (αυθαίρετες ή μη) επιταγές του υπουργείου είναι σα να απαντάς σε εκείνον που σου λέει "τα λεφτά σου ή τη ζωή σου", " αν με πειράξεις θα αυτοκτονήσω" ... Σε κάθε περίπτωση εσύ θα είσαι νεκρός, το κρίμα θα είναι στα δικά σου χέρια (άσε που θα σε καταδικάζει και η εκκλησία μη χέσω) , και αυτός απλά θα προχωρήσει στο επόμενο θύμα ...

Με το δέοντα ...