Συμβαίνουν τόσα μα τόσα σκηνικά κάθε μέρα και κάθε στιγμή γύρω μου που αποφάσισα να τα καταγράφω ... έτσι ξεκινάει μια σειρά αναρτήσεων με τον τίτλο "Σκηνές Καφρίλας", με (ενάντια στη φύση και την παρόρμηση) μικρά ελπίζω σε έκταση πονήματα, που απεικονίζουν γελοίες στιγμές της καθημερινότητας ...
Σκηνικό νούμερο ένα λοιπόν ...
Είμαι στο αυτοκίνητο, στο φανάρι του Αγίου Κοσμά κατεβαίνοντας για Γλυφάδα (αφήνω τη μια δουλειά και πάω στην άλλη). Χαρά Θεού, Παρασκευή, ώρα 16.30. Δίπλα μου σταματημένο ένα άσπρο Micra, που κοιτάζοντας το από πίσω βλέπεις στοιχισμένα αρκουδάκια, καπελάκια, αυτοκολητάκια, μόνο κουρτινάκια με το "καλημέρα" στα παράθυρα του λείπουν.
Η οδηγός απροσδιορίστου ηλικίας (κάτι ανάμεσα σε 29 και 74), με ίσιο λιγδωμένο μαλλί, πουκάμισο παπαδιάς (όχι αυτής που έβαλε τον γκόμενο να φάει τον παπά, κάποιας άλλης), χρώμα πεθαμενί, με πιέτες - κλειστό ως απάνω, τα χέρια στο τιμόνι σε θέση δώδεκα ακριβώς, δηλαδή σχεδόν κολλητά, κλίση σώματος που φανερώνει έντονο ενδιαφέρον για τα μόρια σκόνης στο μπροστινό παρμπρίζ και έκδηλη την αγωνία για το πότε θα ανάψει το φανάρι. Το αυτοκίνητό της δεύτερο στη λωρίδα της κι εγώ ακριβώς δίπλα της.
Μερικά nanosecond από τη στιγμή που το φανάρι άναψε πράσινο αρχίζει να κορνάρει μετά μανίας στην μπροστινή της για να ξεκινήσει. Η κυρία μπροστά χρειάστηκε 4-5 δευτερόλεπτα από την ώρα που άναψε το φανάρι μέχρι να φύγει, γεγονός απόλυτα λογικό καθώς α) τόσο θέλει το σύμπλεγμα μάτι-χέρι-τακούνι να βάλει πρώτη και να φύγει και β) κυρίως γιατί υπήρχαν κάγκουρες πεζοί που δεν είχαν ακόμα διασχίσει το δρόμο.
Η άλλη στο Micra είχε γίνει μπλε, ξεφύσαγε, κόρναρε σαν να έχανε το ράλλυ Ακρόπολις, χειρονομούσε σαν δαιμονισμένη με την ξινίλα της να ξεχειλίζει στο οδόστρωμα ...
Τελικά η κυρία μπροστά ξεκινάει, με την απορία ζωγραφισμένη στον καθρέφτη του αυτοκινήτου της και φεύγει. Η τύπισα στο Micra τραβάει ένα "Αμάν πια, μια ώρα", καρφώνει ταχύτητα, το σκρατς του δίσκου ανατριχιάζει και καραφλό, μαρσάρει και ... της σβήνει ...
Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός (Παστίτσιος πάντως υπάρχει), αλλά αυτήν γκιόσα δεν την χάλασε ...
Με τον Δέοντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου