Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Ο Χριστός και ο Δούλος....

Πέμπτη 30/01/2008...

Η εκκλησία τιμά τους 3 Ιεράρχες... και τον Χριστόδουλο που απεδήμησε εις Κύριον...

Ο "Μακαριστός" εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα. Ευκαιρία για όλους τους απόγονους των ένδοξων αρχαίων Ελλήνων, των οπαδών του Λιακόπουλου, τους απανταχού πεινώντες και διψώντες τη δημοσιότητα και την επίδειξη, να ξαναβολτάρουν στη Μητροπόλεως και στην Αθήνα, να στηθούν με τις ώρες στην ουρά, εκφράζοντας την αγάπη και τη λατρεία στο τελευταίο είδωλο της ελληνικής ροκ πραγματικότητας...

Ποιος ήταν όμως ο Χριστόδουλος?

Με μια πολύ αρνητική ματιά, ήταν ένας ιεράρχης που ανακατεύτηκε στα πάντα, τα έκανε όλα μαντάρα, δίχασε, προκάλεσε, συνέβαλε στην έξαψη των εθνικιστικών συναισθημάτων (ξαναθυμηθήκαμε το Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια ) και στη συσπείρωση των Ελλήνων γύρω από ηλίθια θέματα. Τσακώθηκε με την κυβέρνηση για τις ταυτότητες (λες και το Χ.Ο. θα μας κάνει καλούς Χ.Ο.), με τον Πατριάρχη για τις Νέες Χώρες, με τη Λουκά για τον Πάπα, με τον "Αγιο" Ζακύνθου για οτιδήποτε άλλο. Αναγνωρίζοντας την προσπάθεια του να πλησιάσει τους νέους (θεωρώ θετικότατο το "come as you are" στην εκκλησία), στην ουσία όμως δεν εξέφρασε καμία άλλη προοδευτική άποψη.

Στις συνεντεύξεις του, πέραν των καλών προθέσεων δεν κάνει βήμα πίσω απο τις παραδοσιακές δογματικές θέσεις περί προγαμιαίων σχέσεων, ηθικής κτλ - ίσως και να μη μπορούσε βέβαια). Έμπλεξε ελληνισμό και ορθοδοξία, έννοιες εν πολλοίς ασυμβιβαστες, εθνικισμό, μισαλοδοξία και διάλογο, προέβαλλε μια νεοελληνική ταυτότητα με έμβλημα την επιστροφή στο παρελθόν και μάλιστα όχι στο καλύτερο δυνατό παρελθόν.

Εντούτοις, ο άνθρωπος αυτός, έκανε και μερικά σωστά πράγματα ...έδωσε έστω και μερικούς λάθος λόγους για να νιώσουν οι ελληνες ξανά οτι ανήκουν κάπου, μια ψευδαίσθηση πειρούσιου λαού, έστω και αβάσιμη , κάτι που για λίγο τόνωσε τις μάζες. Συνέβαλε στην προβολή της Ορθοδοξίας προς τα έξω, στο σπάσιμο του απομονωτισμού τύπου "Μονής Εσφιγμένου" ...

Ήταν ίσως ο τελευταίος των Ηγετών ... όχι των σωτήρων, αλλά απλά των ανθρώπων που μπορούσαν να μαγεύουν τα πλήθη (βλ. Α. Παπανδρέου, Μελίνα, γέρο Καραμανλή...). Μετά το θάνατό του, φτωχαίνουμε σε είδωλα...

Το πιο σημαντικό όμως από όλα, ήταν οτι ο άνθρωπος αυτός, μπόρεσε να διδάξει με τη στάση του μπροστά στο θάνατο την ταπεινότητα, που μαζί με την αγάπη είναι το Α και το Ω της χριστιανικής πίστης. Ακούγοντας ένα χριστουγεννιάτικο μήνυμα του στην τηλεόραση, ένιωσα κατά περίεργο τρόπο τα λόγια του να με αγγίζουν. Μπροστά στον θάνατο, το φόβο του αγνώστου τα λόγια του είχαν μια γλύκα, μια θέρμη που φαινόταν να πηγάζει απο πραγματική ειλικρίνεια, απο τον άνθρωπο με το απλό ράσο και όχι απο το θρόνο και την επισκοπική μήτρα ...

Εγώ αυτό κρατάω απο αυτόν τον άνθρωπο. Και δεν μπορώ να πω οτι περίμενα κάτι καλύτερο. Είναι καιρός που δεν περιμένω πολλά απο τους άλλους.

Καλή ξεκούραση Χριστόδουλε...έσωσες την παρτίδα, ας ελπίσουμε τώρα πως θα βρεθεί και κάποιος να την κερδίσει ...

με τον δέοντα ...