Κατέβηκα σήμερα στο ΠΑ.ΠΕΙ. να δω τι γίνεται με την κατάληψη και αν και πότε θα ανοίξει το Πανεπιστήμιο...
Φεύγοντας, σχεδόν έπεσε στο αυτοκίνητό μου ένας πιτσιρικάς, 15-16 χρονών που μου φώναζε "περίμενε, περνάμε..." έκπληκτος τον ρώτησα ποιοι...και πριν προλάβει να μου απαντήσει είδα καμιά 200 άλλους μαθητές που κατέβαιναν την Β. Γεωργίου, κρατώντας πανό, συντεταγμένοι, φωνάζοντας συνθήματα, όχι πια για τους μπάτσους (τα γουρούνια, τους δολοφόνους) αλλά για την παιδεία, για το παιδί που χάθηκε, για τα όνειρά τους που κάποιοι τα πυροβολούν (δεν έχει σημασία αν ρίχνουν στο ψαχνό ή αν τα χτυπούν απο εποστρακισμό - σημασία έχει ότι τα σκοτώνουν).
Έβλεπα στα πρόσωπα αυτών των παιδιών,το χαμόγελο και τον ενθουσιασμό της παιδικής ηλικίας, την έξαψη της του αγώνα - του αγώνα τους - αλλά και στα μάτια τους τη θλίψη και την οργή...Οργή όχι όμοια με την καταστροφική μανία των ηλίθιων που τα σπάνε...τους είδα και εκείνους να καίνε δίπλα στο σπίτι μου μετά την κηδεία του παιδιού. Εκείνοι δεν ήταν διαδηλωτές. Εκτός αν το "γαμ... τους μπάτσους " είναι αίτημα.
Τα παιδιά που είδα σήμερα να περνούν μπροστά μου δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν ανεγκέφαλοι που πετούσαν πέτρες...πετούσαν σαϊτες...κοριτσάκια με δάκρυα στα μάτια, με αφορμή ένα παιδί που χάθηκε ... με βαθύτερη αφορμή τον πόνο τους, τα όνειρα τους που μπάινουν στο ψυγείο στο όνομα της οικονομικής κρίσης, για την αγωνία που βιώνουν βλέποντας τους γονείς τους να τα φέρνουν βόλτα τσίμα τσίμα...
Τα παιδιά αυτά δεν έχουν απόλυτη συνειδηση του τι κάνουν. Όπως μπορεί να μην είχαν και όλα τα τότε παιδιά (οι δικοί μου γονείς), οι μαλιάδες, οι γιεγιέδες που κάποτε, μεθυσμένοι απο τη φλόγα του αγώνα (όπως εκείνοι τον εκλάμβαναν), ήταν πιο μικροί απο τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά διαδήλωναν σε όλη την υπόλοιπη Αθήνα.
Το παιδί που σκοτώθηκε, δεν ήταν αλήτης (ούτε και θα είχε σημασία αν ήταν) αλλά δεν είναι και ήρωας. Βρέθηκε τη λάθος στιγμή στη λάθος θέση. Και απέναντι από τον λάθος άνθρωπο. Και το πλήρωσε με τη ζωή του.
Ίσως όμως αυτός ο χαμός, να βγάλει κάτι καλό. Όταν οι πιτσιρικάδες ήταν στους δρόμους για τους νόμους του Αρσένη, όταν οι φοιτητές διεκδικούν τα βασικά τους δικαιώματα στην Ελευθερη Παιδεία, τα απαραίτητα, τα βασικά και όχι την πολυτέλεια, όλοι τους θεωρούσαν απλά κωλόπαιδα που φώναζαν...Τα κίνητρα τους, όσο δίκαια, όσο αγνά και να ήταν, θεωρούνταν στην καλύτερη περίπτωση αφελή, ανόητα και ενοχλητικά για όλους εμάς, τη γενιά που βούλιαξε στον καναπέ, και για όλους εκείνους που ξέχασαν τι έκαναν στην ίδια ηλικία.
Ο θάνατος αυτού του παιδιού, ο τραγικός χαμός ίσως γίνει η αφορμή όλοι αυτοί, εμείς δηλαδή, να ευαισθητοποιηθούμε...Δυστυχώς, ένα νεκρό 15χρονο αγόρι, τραβάει πιο πολύ τα βλέματα από συνθήματα για δωρεάν συγγράμματα, μονιμοποίηση των συμβασιούχων και αύξηση των συντάξεων. Συσπειρώνει τον κόσμο περισσότερο απο τα φάρμακα που δεν έχει να αγοράσει ο δημόσιος υπάλληλος. Μετράει πιο πολύ από την αβεβαιότητα και τις απολύσεις του ιδιωτικού τομέα ...
Τότε μόνο αυτός ο χαμός θα γίνει η αφορμή για κάτι καλό. Τότε μόνο αυτό το παιδί που απο το πουθενά έγινε σύνθημα, θα ζει πραγματικά και δε θα ξεχαστεί. Όταν όλοι εκείνοι οι γονείς που έλεγαν ότι "δεν πειράζει, παιδιά είναι" , θα δουν πόσο εύκολα αυτα "παιδιά" (τα δικά τους παιδιά) μπορούν να απλά σταματήσουν να "είναι" ... και για αυτό χρειάζονται μόνο "δυο σφαίρες ...μπορεί και τρίτη..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου