Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας

Όλο αυτό το διάστημα, από το μνημόνιο και μετά ακούω συνεχώς δημοσιογράφους και μη, γνωστούς, φίλους και συνεργάτες να χαίρονται με τεράστια σαρδόνια χαμόγελα για το θάνατο του δημοσίου, για τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, για τον κακό χαμό και την παράλυση που επέρχεται στο Δημόσιο τομέα.

Δουλεύοντας οκτώ χρόνια στο δημόσιο και για το δημόσιο (χωρίς να είμαι δημόσιος υπάλληλος, με συμβάσεις τρίμηνες και εξάμηνες είμαι από το 2005), και έχοντας δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα πριν, θα μου επιτρέψετε να έχω άλλη άποψη.

Δε μπορώ να ακούω ότι όλοι οι Δημόσιοι υπάλληλοι μπήκαν με μέσο (βασικά, δεν είναι δυνατόν). Το ΑΣΕΠ, παρόλο που δεν είναι και ο πλέον αδιάβλητος θεσμός, έκανε καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι άχρηστοι. Έχω δει ανθρώπους, τόσο στο Πανεπιστήμιο όσο και σε άλλες ΔΕΚΟ, να σκίζονται πραγματικά, να στερούνται και να βάζουν ακόμα και από την τσέπη τους για αυτό. Και έχω δει μεγάλους, παμμέγιστους άχρηστους και ανεπρόκοπους να κάνουν καριέρα σε μικρές ή μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις γιατί είναι του θείου, το φίλου του μπαμπά, του πελάτη άλφα ή βήτα (όχι Βασιλόπουλος), ανθρώπους με τους οποίους εγώ ή οι συνάδελφοι τους απορούσαμε για το λόγο για τον οποίο είχαν ακόμα τη δουλειά τους (αφήνω έξω τις γκομενοδουλειές).

Και πραγματικά τρελαίνομαι να βλέπω τον κάθε παπάρα να καταδικάζει συλλήβδην ανθρώπους και οικογένειες οι οποίοι έτυχε να έχουν καλύτερη τύχη από εκείνον και περισσότερα ενδεχομένως δικαιώματα, να καταστρέφονται και εκείνος να χαίρεται που τώρα και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα τον πιούνε μαζί του... φυσικά, με μια διεστραμμένη έννοια ισότητας, είναι πιο εύκολο να πέσει το σπίτι του γείτονα παρά να αγωνιστεί κανείς να χτίσει το δικό του.... Φυσικά, τα περιθώρια αντίδρασης στον ιδιωτικό τομέα είναι μικρότερα, και στο δημόσιο, με τον κακό συνδικαλισμό είχαν ξεχειλώσει. Αλλά δεν είδα και πολλά καλώς αμειβόμενα στελέχη, με μπόνους, αυτοκίνητα και σπίτια, να μοιράζονται τα ιμάτιά τους ή να τα χαρίζουν στους φτωχούς ... μάλλον τα δουλεύανε και τα γλεντάγανε ... όσο μπορούσαν. Ακόμα και αν η ιδιωτική τράπεζα τους έδινε ανεύθυνα δάνεια (σε ανεύθυνους δανειολήπτες), ακόμα και αν η χρηματιστηριακή τους έδινε "περίεργες" συμβουλές ... 

Αυτό που πραγματικά χαλάει και τον ένα τομέα και τον άλλο είναι η ασυδοσία και η έλλειψη ελέγχου. Το πρώτο είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα το άλλο παγκόσμιο χαρακτηριστικό του κακού μάνατζμεντ. Η έλλειψη ελέγχου είναι μια τεράστια θεσμική έλλειψη, η οποία δημιουργεί την πρακτική του "βρίσκω και κάνω" για τους βαριεστημένους, αφήνει ατιμώρητους τους φταίχτες και κάνει τους υπόλοιπους που δουλεύουν να είναι απλά οι μαλάκες της υπόθεσης. Η έλλειψη ελέγχου είναι ταυτόχρονα μια προσπάθεια αποφυγής της ευθύνης (χαρακτηριστικό επίσης του Έλληνα) αφού είτε από φόβο είτε από βαριεστημάρα, ο προϊστάμενος ως άλλος Πόντιος Πιλάτος είτε δεν ασχολείται, είτε αξιολογεί τους πάντες θετικά, προκειμένου να μην έχει ιστορίες. Αυτή η αποποίηση των ευθυνών, εκτρέφει ανεύθυνους προϊσταμένους και υφισταμένους και η λήψη οριζόντιων μέτρων δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την ένδειξη της πλήρους αποτυχίας του συστήματος. Δε αναλάμβάνω την ευθύνη, δεν είναι δική μου δουλειά, ας βγάλει το φίδι από την τρύπα κάποιος άλλος σκέφτονταν γενιές και γενιές Δημοσίων Υπαλλήλων. Φυσικά, αυτό αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των επαγγελματιών αργόσχολων, που τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνουν να πάνε χαμένες. Ο προϊστάμενος λοιπόν κοιμάται ήσυχος, πιστεύοντας πως έκανε και το συναδελφικό του καθήκον (την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος), και αποφεύγει και τις ενοχλητικές ιστορίες. Αυτό που δεν καταλαβαίνει όμως, είναι ότι έχει ιστορίες ακριβώς επειδή δεν κάνει τίποτα. 

Από τσάμπα μάγκες (ιδιωτικούς ή δημόσιους) έχουμε γεμίσει. Από ανθρώπους με άντερα και @@@ πάσχουμε...