Αποκλίνουσα συμπεριφορά ... και συγκλίνουσες γεννιές

Κατέβηκα σήμερα στο ΠΑ.ΠΕΙ. να δω τι γίνεται με την κατάληψη και αν και πότε θα ανοίξει το Πανεπιστήμιο...

Φεύγοντας, σχεδόν έπεσε στο αυτοκίνητό μου ένας πιτσιρικάς, 15-16 χρονών που μου φώναζε "περίμενε, περνάμε..." έκπληκτος τον ρώτησα ποιοι...και πριν προλάβει να μου απαντήσει είδα καμιά 200 άλλους μαθητές που κατέβαιναν την Β. Γεωργίου, κρατώντας πανό, συντεταγμένοι, φωνάζοντας συνθήματα, όχι πια για τους μπάτσους (τα γουρούνια, τους δολοφόνους) αλλά για την παιδεία, για το παιδί που χάθηκε, για τα όνειρά τους που κάποιοι τα πυροβολούν (δεν έχει σημασία αν ρίχνουν στο ψαχνό ή αν τα χτυπούν απο εποστρακισμό - σημασία έχει ότι τα σκοτώνουν).

Έβλεπα στα πρόσωπα αυτών των παιδιών,το χαμόγελο και τον ενθουσιασμό της παιδικής ηλικίας, την έξαψη της του αγώνα - του αγώνα τους - αλλά και στα μάτια τους τη θλίψη και την οργή...Οργή όχι όμοια με την καταστροφική μανία των ηλίθιων που τα σπάνε...τους είδα και εκείνους να καίνε δίπλα στο σπίτι μου μετά την κηδεία του παιδιού. Εκείνοι δεν ήταν διαδηλωτές. Εκτός αν το "γαμ... τους μπάτσους " είναι αίτημα.

Τα παιδιά που είδα σήμερα να περνούν μπροστά μου δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν ανεγκέφαλοι που πετούσαν πέτρες...πετούσαν σαϊτες...κοριτσάκια με δάκρυα στα μάτια, με αφορμή ένα παιδί που χάθηκε ... με βαθύτερη αφορμή τον πόνο τους, τα όνειρα τους που μπάινουν στο ψυγείο στο όνομα της οικονομικής κρίσης, για την αγωνία που βιώνουν βλέποντας τους γονείς τους να τα φέρνουν βόλτα τσίμα τσίμα...

Τα παιδιά αυτά δεν έχουν απόλυτη συνειδηση του τι κάνουν. Όπως μπορεί να μην είχαν και όλα τα τότε παιδιά (οι δικοί μου γονείς), οι μαλιάδες, οι γιεγιέδες που κάποτε, μεθυσμένοι απο τη φλόγα του αγώνα (όπως εκείνοι τον εκλάμβαναν), ήταν πιο μικροί απο τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά διαδήλωναν σε όλη την υπόλοιπη Αθήνα.

Το παιδί που σκοτώθηκε, δεν ήταν αλήτης (ούτε και θα είχε σημασία αν ήταν) αλλά δεν είναι και ήρωας. Βρέθηκε τη λάθος στιγμή στη λάθος θέση. Και απέναντι από τον λάθος άνθρωπο. Και το πλήρωσε με τη ζωή του.

Ίσως όμως αυτός ο χαμός, να βγάλει κάτι καλό. Όταν οι πιτσιρικάδες ήταν στους δρόμους για τους νόμους του Αρσένη, όταν οι φοιτητές διεκδικούν τα βασικά τους δικαιώματα στην Ελευθερη Παιδεία, τα απαραίτητα, τα βασικά και όχι την πολυτέλεια, όλοι τους θεωρούσαν απλά κωλόπαιδα που φώναζαν...Τα κίνητρα τους, όσο δίκαια, όσο αγνά και να ήταν, θεωρούνταν στην καλύτερη περίπτωση αφελή, ανόητα και ενοχλητικά για όλους εμάς, τη γενιά που βούλιαξε στον καναπέ, και για όλους εκείνους που ξέχασαν τι έκαναν στην ίδια ηλικία.

Ο θάνατος αυτού του παιδιού, ο τραγικός χαμός ίσως γίνει η αφορμή όλοι αυτοί, εμείς δηλαδή, να ευαισθητοποιηθούμε...Δυστυχώς, ένα νεκρό 15χρονο αγόρι, τραβάει πιο πολύ τα βλέματα από συνθήματα για δωρεάν συγγράμματα, μονιμοποίηση των συμβασιούχων και αύξηση των συντάξεων. Συσπειρώνει τον κόσμο περισσότερο απο τα φάρμακα που δεν έχει να αγοράσει ο δημόσιος υπάλληλος. Μετράει πιο πολύ από την αβεβαιότητα και τις απολύσεις του ιδιωτικού τομέα ...

Τότε μόνο αυτός ο χαμός θα γίνει η αφορμή για κάτι καλό. Τότε μόνο αυτό το παιδί που απο το πουθενά έγινε σύνθημα, θα ζει πραγματικά και δε θα ξεχαστεί. Όταν όλοι εκείνοι οι γονείς που έλεγαν ότι "δεν πειράζει, παιδιά είναι" , θα δουν πόσο εύκολα αυτα "παιδιά" (τα δικά τους παιδιά) μπορούν να απλά σταματήσουν να "είναι" ... και για αυτό χρειάζονται μόνο "δυο σφαίρες ...μπορεί και τρίτη..."

Ο Μπιν Λάντεν και ο Καρνεισον...

Μετά από πολύ καιρό πάλι στις επάλξεις του blog ...

Χαζεύοντας στις ειδήσεις αυτές τις μέρες (γιατί δεν έχω χρόνο ή διάθεση για κάτι καλύτερο απο χάζεμα) παρατηρούσα με πολύ προβληματισμό τα τελέυταία τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ινδία ...

Κάποτε βλέπαμε ταινίες του Χόλυγουντ για τις τρομοκρατικές οργανώσεις, που είχαν κάποιο σκοτεινό, παγκόσμιο κέντρο, που πήγαζαν απο τη μανία ενός ανθρώπου να "καταστρέψει" τον "ελεύθερο κόσμο", για προσωπικούς, θρησκευτικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς, ένα σωρό τέλος πάντων λόγους...Και λέγαμε τότε όλοι για αμερικανιές, για εφέ, καράτε και ξύλο, για τον καλό πρωταγωνιστή που τις τρώει αλλά μετά δραπετεύει και τους δέρνει όλους, και που σαν τον Καρνέισον σώζει την κοπέλα και τον κόσμο μας...

Και ρε γαμώτο, τελικά δεν είναι να πεις πως αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες...

Ξεκινώντας απο την 11η Σεπτεμβρίου, θα μπορούσε κανείς να δει ένα σχέδιο σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Πρώτα χτυπήθηκε η καρδιά - και ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας , οι ΗΠΑ ... και εντελώς (;) συμπτωματικα, το World Trade Centre... Η παγκόσμια άνθηση μετατράπηκε σε κρίση. Κρίση ρευστού, κρίση εμπιστοσύνης, κρίση στις μεταφορές, κρίση στο εμπόριο, κρίση, με πιάνει κρίση, εγώ δεν είμαι αντικείμενο για χρήση ...Η κρίση μεταφέρεται στην Ευρώπη, που σταδιακά μπαίνει και αυτή σε μια περίοδο καθίζησης...

Ολοι μαζί λοιπόν, του G.W. Bush προεξάρχοντος, μπαίνουμε στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, βλέπουμε ανθρώπους να τινάζονται στον αέρα, σαδιστές ανθρωποφύλακες, Γκουαντάναμο, παράπλευρες απώλειες, τον Σαντάμ στην κρεμάλα, τον φανατισμό των πολέμιων της τρομοκρατίας, και τον πόνο αλλά και τον συνακόλουθο φανατισμό όσων δε φταίνε, αλλά χάνουν τα πάντα...

Και μετά η κρίση μεταφέρεται στις αναδυόμενες δυνάμεις, με πρώτη την Ινδία. Μια περιοχή με τράστια οικονομική δυναμική, που μαζί με την Κίνα θα μπορούσε νατονώσει την παγκόσμια (και ελέω πρόσφατης χρημ/κης ύφεσης) οικονομία και να ανακουφίσει τη Δύση.... Είναι όμως και μια περιοχή με τεράστια προβλήματα, πείνα, θρησκευτικές διαμάχες, πρόσφορο έδαφος για κάθε είδους φανατισμό...

Είναι τυχαίο αυτό το χτύπημα? Δεν είμαι συνομωσιολόγος, αλλά όλα φαίνονται να ακολουθούν μια λογική σειρά ... Η δυστυχία και ο φανατσιμός, η αποξένωση και η απελπισία που δημιουργείται δεν οδηγούν σε ακραίες σκέψεις και λύσεις? Η αναρχία και η έλλειψη εναλλακτικών, η αποτυχία των δυνάμεων της αγοράς όχι μόνο να φέρουν την ευδαιμονία αλλά απλά και μόνο την επιβίωση δεν κάνουν τους ανθρώπους (πρώτα τους αδαείς - απαίδευτους - αμόρφωτους, αλλά και στη συνέχεια όλους τους υπόλοιπους) να χάνουν την εμπιστοσύνη τους, την καλή πίστη και να αποζητούν τον ένα, την αυθεντία, τη μοναδική λύση που θα τους δώσει την ελπίδα?

Ιστορικά αυτό δεν ήταν η πηγή του θρησκευτικου φονταμενταλισμού? Σφάξε ή σφάξου σήμερα, και θα έχεις -αιώνια γαλήνη, νιρβάνα, πιλάφια, ουρί, μπάφους... στη ζωή μετά ...

Και φυσικά κάποιοι ταυτόχρονα πλουτίζουν, ενώ η ανθρωπότητα φλερτάρει διακριτικά το μεσαίωνα ...και το Καρνέισον, έχει σταματήσει να πουλιέται ...

Με τον δέοντα ...