Αυτός ήταν κόκορας!

Τι να πώ! Αυτή ήταν Συνέλευση!

Δευτέρα πρωί, 11 η ώρα, λέμε να πάμε, οι οιωνοί ήταν καλοί, τα σφάγια εντάξει, ε είπα κι εγώ, πόσο μπορεί να κρατήσει μια συνέλευση πανεπιστημιακών...για το μεταπτυχιακό του τιμημένου ναυτιλιακού...

Ο πρώτος φόβος, ατζέντα (ημερήσια ΄διάταξη) με 13 θέματα...μαμά μου... και φυσικά το πιο φλέγον, τελευταίο....

Όμως όλα έμοιαζαν αλλιώς...11.10 ξεκινήσαμε...με αγάπες και λουλούδια...το ιστορικό δίπολο του τμήματος με αγκαλιές και φιλιά...τόσο αγαπημένοι όλοι που ο αέρας μύριζε προβοκάτσια...πέρασε μια ώρα, πέρασε και δεύτερη και όλα καλά...

Ε, μετά την τρίτη ώρα τα χαλάσαμε...και οι κλασικές βρισιές, οι κλασικές απειλές, οι κλασικοί ηλίθιοι να πετάνε κοτσάνες, όλα έγιναν όπως πριν, πανικός, ομίχλη, στρες, άγχος, βλακείες, άποφάσεις του ποδαριού , στην άκρη του γκρεμού...

Ιδεολογίες, εγωισμοί, μα ο καυγάς είναι πάντα για το παπλωμα...

Εγώ αυτά που έπρεπε να πω τα είπα. Και επίσης, στο πνεύμα της συνέλευσης , είπα και στη γραμματέα πως αν στα πρακτικά αυτά που είπα δεν αναφέρονται, θα της κόψω την καλημέρα. Συγκλονισμένη εκείνη, με δάκρυα στα μάτια, έπεσε στα πόδια και ταπεινά μου είπε.."εντάξει μωρε..."...

Η συνέλευση όμως συνεχιζόταν...το ίδιο πλέον και ο πανίκός. Τα παιδάκια στην απέναντι πολυκατοικία έκλαιγαν τρομαγμένα, οι φοτητές μας γέλαγαν, η πείνα, οι κακουχίες και οι στερήσεις των ηρωικών μελών της συνέλευσης θέριζαν, αλλά εμείς εκεί, τοις κοίνων ρήμασι πειθώμενοι...

μετά απο 6 ώρες μπινελικώματος, η συνέλευση τελείωσε στις 17.15 ... Τουλάχιστον τα συζητήσαμε ολα, αποφασίσαμε για όλα και νομίζω πως λύθηκαν πολλά προβλήματα.
Αντε να δούμε και στα πρακτικά!

Με τον δέοντα ...

Μεταξύ δυο κακών...

Είναι δύσκολο να δουλεύεις με ανθρώπους που δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας...τοσο δύσκολο που καμιά φορά προτιμώ να δουλεύω με υστερικούς, κακιασμένους, αντισυναδελφικούς αλλά εύστροφους, δημιουργικούς και φιλόδοξους...αλλά κατα τα άλλα μια χαρά περνάμε...

με τον δέοντα...

Ενα μικρό σχόλιο..

Ένα μικρό σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση...δεν παίρνω ναρκωτικά ούτε το έχω χάσει...(δηλαδή το έχω ψιλοχάσει, αλλά έχω ακόμα τον έλεγχο) ... έτσι για να σταματήσουν οι περίεργες σκέψεις :-P

Μικρή νεράϊδα δίχως παραμύθι (;) ...

Μια μικρή νεράιδα, θλιμένη, με τα φτεράκια πίσω απο την πλάτη της, καθισμένη πάνω σε ένα φύλο ... κάτι αποχαιρετά... κάτι κρύβει ... Θα το βρώ ... ή και όχι ...

Ξύπνα λουλούδι του δάσους

Έναν άνθρωπο πρέπει να τον προσέχεις, να τον θαυμάζεις και να τον αγαπάς σαν ένα μικρό τριαντάφυλο...σαν ένα μικρό μπουμπούκι...για να απολάυσεις το άρωμα, τα χρώματα και την ομορφιά του πρέπει πρώτα να το φροντίσεις, να το προσέξεις, μα πιο πολύ να μην προσπαθήσεις να το ανοίξεις πριν να έρθει η ώρα του. Και όταν εκείνη η ώρα έρθει, όταν γεμίζεις χρώματα και αρώματα, να ξέρεις πως ακόμα και τα αγκάθια του είναι κομμάτι της ομορφιάς του...